صنعتگرِِِ هنرمند

*حسین قلع ریز

همیشه خواندنش را با این غزل زیبا از حضرت حافظ آغاز می کرد ، با بانگی پر طنین،نوایی گرم و دلنشین و تحریرهای موج گونه اش که خواندن هر ترانه ایی را متفاوت و متمایز از خواننده اصلی می ساخت. او صنعتگر هنرمندی  بود که در کنار هنر آوازش،با قلمزنی فلز سخت مس را به اشکال زیبای هندسی تغییر می داد  و چه زیبا هم تحریر می داد.

حسین رامشه ای متخلص به حسین  تهرانی، صدایی ماندگار در هنرموسیقی اصفهان بر جای گذاشت.او همیشه در میان مردم بود و برای مردم خواند و مردم همیشه او را گرامی داشتند.او مردمی بودن را از مکتب تاج آواز موسیقی ،استاد جلال الدین تاج اصفهانی آموخت که برای مردم خواندن را بر همه کس  ترجیح  می داد.به راستی در دل مردم جای گرفتن بهتر از جایگاهی نیست که حاکمان به هنرمندان موسیقی بذل و بخشش می کنند؟و چه زیبا استاد شجریان گفت:من خاک پای مردم ایرانم» زیرا هنرمندان واقعی معتقدند بزرگترین سرمایه هنری هر هنرمند ،مردمند .

در سال ۱۳۹۴ نخستین شب شعر مناجات باخدا و سوگ مولا را درشب ۲۱ ماه رمضان به همت انجمن ادبی چکامه سرای اصفهان برگزار کردیم .در تماسی با وی از حسین آقا خواستیم به این مراسم تشریف بیاورد.درپاسخ دعوتم گفت: بیام چه بخونم:گفتم بیا از مولا بخون، گفت: به چشم.آن شب حسین در شب قدر غوغایی به پاکرد و در رثای مولا حیدروار خواند و بانگ برآورد که«من حیدری هستم/ دل بر علی بستم » همچنان نوای آن شبش به گوش شب نشینان شب قدر می رسد.

صدایی که همیشه تازه به گوش می رسید.شاید یک ترانه را بارها در مجالس مختلف می خواند ولی هر بار به سبک وسیاقی متفاوت که به گوش  مخاطبش  تکراری نباشد.او حتی بدون همراهی سازهای موسیقی  هم زیبا می خواند.

مناسب خوانی که یکی از ویژگی های مکتب آوازی هنرمندان اصفهانی است که در حسین تهرانی به خوبی جلوه گر بود.مناسب خوانی در  کنار  تلفظ دقیق کلمات و حتی حروف در خواندن تصنیف ها،صدایش را برای هر شنونده جذاب و دلنشین می ساخت.تهرانی در استفاده از زبان بدن (body language) و انتقال مفاهیم هر کلمه تصنیف به مخاطب، با چشمانش ،دستانش و حرکات بدنش خبره ای بی همتا بود.

معیار خواندن آوازش در هر مجلسی  همواره برمبنای حوصله جمع  بود.توانایی حسین تهرانی در اجرای برنامه به قدری بود که برخی از نوازندگان که ملودی آهنگها را اگر فراموش می کردند،حسین  با آرامش و حرکات دست ریتم و ملودی را به آنان یاداور می شد و عصبیت در اجرا از خود نشان نمی داد.

یکی از نکات برجسته اخلاقیش که وی را متمایز از سایر هنرمندان می ساخت،عجله نداشتن برای اجرای برنامه در هر مجلسی بود.اگر در مجلسی  وارد می شد میزبان و مجری را برای اجرای برنامه تحت فشار  نمی گذاشت و می گفت:مرا آخر همه بگذار ،بگذار همه بخوانند»آری همین خصیصه های اخلاقیش بود که امروز به یادش دور هم جمع شدیم و خاطراتش را مرور می کنیم.

و چه زیبا  تصنیف  حسن شجاعی را می خواند:

می خواهم از خدا ،تا یک سینه صفا ، رازه عشقه تورا ،درهمه جا آرم به زبان

می خواهم ازخدا چون چنگی خوشنوا،پیک عشق تورا درهمه جا آرم به صدا

می بارد ازچشمم شبنم ، جانم را می سوزاند شراره ی غم

دل رسوا را هردم، ز غم تو پروردم

شاید آگه گردی ،از دردم، به سرایت اکنون روی آوردم   .

روحشاد ،راهرش پر رهرو باد

*مدیر انجمن چکامه سرا اصفهان