نخستین نشان استاندارد ملی برای میناکاری در اصفهان صادر شد

رضا دولتشاهی در گفت و گو با خبرنگار پایگاه خبری چکامه سرا  افزود: محصولات صنایع دستی مشمول استاندارد اجباری نیستند اما می توانند نشان استاندارد ملی تشویقی در این رشته ها اخذ کنند.
وی با بیان اینکه صدور مجوز نشان استاندارد ملی برای رشته های میناکاری و زیرساخت احجام فلزی سنتی در کشور برای نخستین بار در اصفهان انجام شد، اظهار داشت: تا کنون برای پنج رشته صنایع دستی شامل خاتم کاری، قلمزنی، فیروزه کوبی، میناکاری و زیرساخت احجام فلزی سنتی در استان اصفهان نشان استاندارد ملی صادر شده است.
وی با بیان اینکه تاکنون برای ۱۲ واحد تولید صنایع دستی در استان اصفهان مجوز نشان استاندارد ملی تشویقی صادر شده است، اضافه کرد: از جمله آنها می توان به ۲ واحد خاتم و ۶ واحد فیروزه کوبی اشاره کرد.
دولتشاهی با تاکید بر اینکه اصفهان در تدوین و صدور نشان استاندارد ملی تشویقی برای رشته های صنایع دستی در کشور پیشتاز است، خاطرنشان کرد: برخی استان ها صنایع دستی خاص خود را دارند و در آن رشته ها، استاندارد ملی نیز تدوین شده است.
وی اظهار داشت: کسب مجوز کاربرد نشان استاندارد تشویقی، مزیت های مختلفی به‌همراه دارد که از جمله آن می توان به کاهش هزینه ها، اطمینان خاطر برای مصرف کنندگان و افزایش رقابت پذیری محصولات در بازار اشاره کرد.
دولتشاهی افزود: در امر صادرات و ورود به بازارهای جهانی نیز تولیدکنندگان می توانند از نشان استاندارد تشویقی بعنوان برند برای تبلیغات استفاده کنند.
وی گفت: شماره استاندارد ملی ۱۳۵۳۷ برای محصولات میناکاری یک واحد تولیدی و شماره استاندارد ملی ۱۵۶۵۹ برای محصولات زیرساخت احجام فلزی سنتی برای یک واحد تولیدی دیگر در اصفهان صادر شده است.
استاندارد تشویقی (اختیاری) به نوعی از استاندارد اطلاق می شود و صاحب کالا یا خدمات اجباری برای دریافت این پروانه استاندارد ندارد ولی به دلیل رقابت در بازار و افزایش و اثبات کیفیت کالای تولید نسبت به دریافت آن اقدام می کند.
از ۶۰۲ رشته صنایع دستی شناسایی شده در دنیا ۲۹۹ مورد مربوط به ایران و از این تعداد ۱۹۶ رشته مربوط به استان تاریخی و هنرپرور اصفهان است و حدود ۶۰ هزار نفر هنرمند در این زمینه در استان فعالیت دارند.
میناکاری، میناگری یا میناسازی هنری است که سابقه‌ای در حدود پنج هزار سال دارد و از صنایع دستی محسوب می‌شود. امروزه این هنر بیشتر بر روی مس انجام می‌شود ولی می‌توان بر روی طلا، نقره، سفال نیز آن را به عمل آورد.
امروزه در ایران کانون تولید ظروف میناکاری شهر اصفهان و استادان برجسته‌ای در تولید آثار مینا مشغول به فعالیت هستند
تاریخچه هنر میناکاری به چند هزار سال قبل باز می گردد. تاریخچه مینا کاری نشان از دوام این هنر بین هنرهای دستی مورد علاقه مردم دارد. میناکاری روی مس یکی از صنایع دستی اصیل ایرانی است که از ترکیب آتش و خاک به وجود می آید. و قدمت آن به ۱۵۰۰ سال پپش از میلاد بر می گردد. تاریخ پیدایش میناکاری روی فلزات را می توان از قرن چهارم تا ششم قبل از میلاد و یا به عبارتی ۵۰۰ سال قبل از میلاد دانست. درخشش و تجلی میناکاری را می توان در ایران بیشتر از هر جای دیگری از دنیا مشاهده کرد. هنر میناکاری در اصفهان از سال ها پیش نسل به نسل برای ما بجای مانده است. از این رو  مینا کاری اصفهان  ارزش بسیار بالایی دارد. قدیمی ترین اثر مینا کاری که یافت شده است ,ساخت اصفهان بوده و دارای نقوش گل و بته و تصاویر پرندگان و حیوانات با رنگ های سبز و زرد و آبی کم رنگ و قرمز می باشد. قدمت این اثر به دوره صفوی باز می گردد.

تاریخ دقیق پیدایش میناکاری در ایران را نمی توان به طور دقیق تعیین کرد. چرا که از قرن دهم هجری یعنی دوران قبل از صفوی آثار میناکاری باقی نمانده است. حتی آثار میناکاری که از دوران صفوی به یادگار مانده است نیز انگشت شمار است. البته وجود
مینا کاری  در دوره قاجار کاملا اثبات شده است. در این دوره اجزا قیان را از طریق این هنر تهیه می کردند. مانند: کوزه قلیان ، سر قلیان، بادگیر قلیان. قلیان های میناکاری شده یکی از اشیاء اشرافی مخصوص درباریان بود به خصوص ناصرالدین شاه که علاقه فراوانی به قلیان داشت. اشیایی از این دست یکی از متعلقلات و تزیینات خانه های اشراف زادگان و درباریان آن زمان محسوب می شد. دگیر اشیایی که با هنر میناکاری آراسته می شدند : آفتابه لگن، گلاب پاش، انفیه دان، اشکدان، کمربند، قوطی سیگار و زیور آلاتی مانند گوشواره و گردنبند بودند.
پیشینه میناکاری به دوره ساسانیان و اشکانیان باز می گردد. اما در طول سال های ۶۴۹ تا ۷۰۳ هجری یعنی از آغاز پیدایش اسلام در ایران تا قبل از فرمانروایی ایلخان مغول و غازخان به نظر می رسد که هنر میناکاری کنار گذاشته شده است. در این زمان پادشاه با دست یابی به علم شیمی توانست با صرف هزینه کمتری به اکسیر دست یابد. به همین دلیل تصمیم گرفت که نیرو و کوشش خود را صرف تولید آثار میناکاری کند